Mixed Martial Arts

Mixed Martial Arts, meestal afgekort tot MMA, (en Engels voor: gemengde gevechtskunsten) is een sport die zich richt op het combineren van technieken uit verschillende vechtsporten, zoals worstelen (grappling), judo, kickboksen, boksen en jiujitsu. Deze combinatie heeft als doel het vormen van de meest effectieve vechtsport voor een in theorie vrij gevecht.
In wedstrijdvorm is van een echt vrij gevecht nooit sprake in MMA. Als buitengewoon gevaarlijk bekend staande handelingen zijn verboden. Per MMA bond verschilt de lijst met onreglementaire technieken op bepaalde punten. Dit heeft vaak te maken met nationale regelgeving. Veelal hebben de deelnemers zich in hun eigen discipline langdurig bekwaamd en zien een uitdaging in het treffen met vechters uit andere disciplines. Er zijn diverse varianten van MMA, waaronder free fight (het vrije gevecht), vale tudo (Braziliaans Mixed Martial Arts) en cage fight (kooigevecht).

Achtergrond

Veruit de meeste vechters hebben een achtergrond in het Thai- of kickboksen, Braziliaans Jiu Jitsu of Grieks-Romeins worstelen. Deze stijlen zijn het effectiefst gebleken. Karateka’s of andere beoefenaars van ’traditionele’ vechtstijlen zijn doorgaans minder succesvol vanwege de (vaak) te eenzijdige manier van vechten. Ook boksers zijn doorgaans weinig succesvol, omdat ze een te weinig gevarieerd repertoire in huis hebben. Daarnaast zorgt de typische verdediging tegen een stoot (met het hoofd wegduiken) voor een uitstekende positie om een high kick te ontvangen.
Het grote verschil met “gangbare” vechtsporten is dat veel geoorloofd is, van stoot- en traptechnieken, elleboog- en knietechnieken, tot klem- en wurgtechnieken. Net zoals bij onder meer het boksen, wordt onderscheid gemaakt op basis van verschillende gewichtscategorieën en op basis van wedstrijdervaring (klasse N, C, B, A). Een scheidsrechter, dokter en uiteraard de trainers uit beide kampen zien toe op een goed verloop van de wedstrijd. Hoewel de vechters vaak gehavend uit de strijd komen, vallen er zelden tot nooit zwaargewonden doordat de vechters in topconditie verkeren en vaak beschikken over een groot incasseringsvermogen. De wedstrijden duren meestal drie ronden (variërend van drie tot tien minuten elk) en worden niet zelden beslist door een snelle knock-out of tap-out (aftikken).

Veruit de meeste vechters hebben een achtergrond in het Thai- of kickboksen, Braziliaans Jiu Jitsu of Grieks-Romeins worstelen. Deze stijlen zijn het effectiefst gebleken. Karateka’s of andere beoefenaars van ’traditionele’ vechtstijlen zijn doorgaans minder succesvol vanwege de (vaak) te eenzijdige manier van vechten. Ook boksers zijn doorgaans weinig succesvol, omdat ze een te weinig gevarieerd repertoire in huis hebben. Daarnaast zorgt de typische verdediging tegen een stoot (met het hoofd wegduiken) voor een uitstekende positie om een high kick te ontvangen.
Het grote verschil met “gangbare” vechtsporten is dat veel geoorloofd is, van stoot- en traptechnieken, elleboog- en knietechnieken, tot klem- en wurgtechnieken. Net zoals bij onder meer het boksen, wordt onderscheid gemaakt op basis van verschillende gewichtscategorieën en op basis van wedstrijdervaring (klasse N, C, B, A). Een scheidsrechter, dokter en de trainers zien toe op een goed verloop van de wedstrijd.

Hoewel de vechters vaak gehavend uit de strijd komen, vallen er zelden tot nooit zwaargewonden doordat de vechters in topconditie verkeren en vaak beschikken over een groot incasseringsvermogen. De wedstrijden duren meestal drie ronden (variërend van drie tot tien minuten elk) en worden niet zelden beslist door een snelle knock-out of tap-out (aftikken).

Zwaargewichten

De Rus Fedor Emelianenko is anno 2010 al jaren onbetwist de beste zwaargewicht vechter ter wereld. Chuck Liddell, Randy Couture en Wanderlei Silva zijn succesvolle vechters uit de licht-zwaargewichtcategorie, welke waarschijnlijk de meest competitieve is. In deze gewichtsklasse groeide de Nederlander Alistair Overeem uit tot een speler met winstpartijen op onder meer Vitor Belfort, Igor Vovchanchyn en Sergey Kharitonov op zijn naam. De inmiddels gestopte Nederlander Bas Rutten is, mede door zijn vrijwel ongeslagen status in pankration één van de grootste namen ooit. Nederlandse pioniers op dit gebied zijn verder Chris Dolman (de eerste Nederlander die begin jaren ’90 toernooien op wereldniveau won), Hans Nijman, Dick Vrij, Willie Peeters en Remco Pardoel.

Er zijn verschillende bonden, zoals bij vechtsporten gangbaar is. Het is voor vechters van verschillende bonden vaak onmogelijk elkaar te bevechten, hoewel hier aan gewerkt wordt. Tot eind 2006 waren vooral het Japanse PRIDE en het Amerikaanse UFC (Ultimate Fighting Championship) grote bonden, waarna UFC alle rechten van PRIDE opkocht en de grootste MMA organisatie ter wereld werd. Andere bekende bonden zijn K-1 (ook bekend van hun kickbokstoernooien), IFL, Cage Rage en jongere M-1. Laatstgenoemde contracteerde Jemeljanenko om de strijd met UFC aan te gaan. In Nederland is RINGS de grootste organisator van MMA-evenementen.

UFC

Ultimate Fighting Championship (UFC) is de grootste Amerikaanse Mixed Martial Arts-organisatie en heeft zijn grootste tegenhanger en concurrent PRIDE Fighting Championships (PRIDE, PRIDE FC) opgekocht en veel wereldberoemde vechters overgenomen.
De UFC startte in 1993 als een toernooi om ’s werelds beste vechtsporter te vinden, ongeacht welke zijn stijl was, en was gebaseerd op het Braziliaanse vale tudo. De bedoeling was om het evenement eenmalig te houden maar door het succes van de eerste show volgden er meer. Hoewel er een beperkt aantal regels gold, waren UFC-wedstrijden vaak bruut en gewelddadig. De eerste UFC-gevechten waren eerder spectaculair dan sportief, wat leidde tot beschuldigingen van bruutheid en “menselijke hanengevechten” door tegenstanders. Politieke druk leidde ertoe dat de UFC van het publieke toneel verdween en ondergronds ging.

Omdat de politieke druk toenam, vond de UFC zichzelf opnieuw uit. Ze omarmde striktere regelgeving, werd onderhevig aan regelgevende sportcommissies en profileerde zich als een legitiem sportevenement. Het no holds barred predicaat schudde men van zich af en men ging verder onder de noemer van mixed martial arts (MMA). Zo stond de UFC op uit haar politiek isolement, werd meer sociaal geaccepteerd en herwon haar positie in pay-per-view televisie. Met een overeenkomst met een kabelexploitant op zak en de legalisatie van MMA in Californië, mag de UFC zich momenteel op een toenemende mate van populariteit en media-aandacht verheugen. UFC-wedstrijden worden momenteel uitgezonden in Canada, Verenigd Koninkrijk, Canada, Japan, Mexico en Brazilië. De UFC heeft momenteel in Las Vegas, Nevada haar thuisbasis en is in bezit van en wordt geleid door Zufa LLC, een Amerikaans sportpromotiebedrijf.

Kooi

De UFC gebruikt een achthoekige kooi, “Het Octagon”, als gevechtsomgeving. Oorspronkelijk had de organisatie SEG patent op het gebruik van een achthoekige kooi en werd het andere MMA-organisaties verboden deze te gebruiken. In 2001 gaf Zufa LLC toestemming aan andere organisatie te gebruiken. De kooi bestaat uit een achtzijdig met vinyl bedekt metalen hekwerk met een diameter van 11,6 m, waardoor van hoek-tot-hoek 9,14 m ruimte ontstaat. Het hek is 1,83 m hoog en de kooi bevindt zich op een 1,22 m hoog platform. Bovenop is het hekwerk met schuimrubber bedekt en de kooi heeft twee tegenover elkaar liggende toegangsdeuren. De mat wordt voor elke wedstrijd vervangen.

Regels

De regels die momenteel in de UFC gelden zijn opgesteld door de New Jersey State Athletic Control Board (SACB). Deze Unified Rules of Mixed Martial Arts zijn overgenomen door andere Amerikaanse staten die MMA reguleren, waaronder Nevada, Louisiana en Californië. De regels werden door vele andere organisaties in de VS gehanteerd en werden verplicht voor de staten welke de regels overnamen. Zo werden ze de de facto-regels voor het professionele MMA in de VS.